Chłopa słuchać należy

Trzech chłopa mówiło mi wczoraj, ze ta farba co ją sobie rozrobiłam do kuchni, jest za jasna i się zleje z białym sufitem. Zacisnęłam piąstki, tupnęłam nóżką i: ale ja właśnie taką chcę, taki kolor sobie wymarzyłam i innego nie pokocham.

Któż by z takimi argumentami dyskutował? Nie odważyli się. Zabrali sprzęt, babę, czyli mnie, odesłali do pakowania i szycia i pomalowali...

Dzisiaj zobaczyłam efekt ich pracy i z bólem serca muszę przyznać, ze mieli rację. Cóż za nieszczęście mnie spotkało, teraz będę musiała oczęta spuścić, lico w rumieniec przyodziać,rączki na bońdołek złożyć i powiedzieć: Przepraszam, tak mieliście rację. Proszę do kolejnej warstwy dolać nieco więcej pigmentu i obiecuję już więcej nie poważać słowa Was- fachowców.

A później do końca życia wysłuchiwać przy rodzinnych spotkaniach:”a pamiętacie jak Martek się uparła na ten kolor w kuchni co taki biały wyszedł, a przecież jej mówiliśmy, ze za jasny, hehehe...

Z drugiej strony sprawę zamurowanego okienka pomijają milczeniem, a też mieli rację. A historia z okienkiem wyglądała tak:

Sobie wymarzyłam, że w ścianie między kuchnią a pokojem dziennym zostanie „okienko”. Chłopcy wymownie przewracali oczami, ale się spisali i dziura została. Popatrzyłam – głupia dziura i bez sensu, jakby tu półki dac takie na prześwit? Ale bez sensu takie półki, wszystko z kuchni będzie lecieć na pokój. Jakby od kuchni założyć takim katon-gipsem i od pokoju dać takie półki jakby w ścianę. Pomysł genialny i z naiwnością dziecka przedstawiony moim chłopakom. Misiek - mąż mój nie ogarnął mojego pomysłu, Szwagier załapał i sprowadził do parteru, ze jak wstawię tak jak chcę, to nie położy tynku, bo się karton-gips rozpuści.

Osz, to taka zabawa? Foch, to ja nie chcę okienka, zamurujcie to okienko. W ogóle kto mi pozwolił zrealizować pomysł o głupiej dziurze? To Wasza wina !!!

Okienko zamurowano.

Boję się już własnych pomysłów ;-)

A i kuchnie nie będzie niebieska. Będzie lawendowa :-)